2022-03-26
Winnaar Gerard Vermeerschprijs 2022
Om de twee jaar organiseert de Confrérie Gerard Vermeersch een schrijfwedstrijd waarbij afwisselend gevraagd wordt een column of een monoloog te schrijven rond een bepaald thema. Voor de negende editie was de opdracht: "Schrijf een column met als thema Moord of droom." Onder het pseudoniem Madam Ellemelle schreef ik een column met als titel Droomoord. Met die pseudoniemen valt het niet te verwonderen dat mijn column speelde met (hetero)palindromen. Dit viel in de smaak bij de jury en ik ging lopen met de eerste "Gerard" in de geschiedenis van de wedstrijd:
Ik laat het aan de organisatoren van de wedstrijd over om de column al dan niet te publiceren. Zelf ga ik dat niet doen omdat de inhoud van de column gemakkelijk verkeerd geïnterpreteerd kan worden. Ik schreef ooit in een verhaal: "Verwar niet wat ik schrijf met wie ik ben." Als schrijver (en ook op social media) neem ik vaak een pose aan. Ik plaats me dan in de plaats van een personage, en ik schrijf dan een verhaal of een opinie alsof ik daadwerkelijk dat personage ben. Voor een onoplettende lezer kan dat wel eens tot verwarring leiden.
De jury prees de humor en de woordspelletjes, maar toen ik de tekst herlas weken nadat ik hem instuurde, dacht ik: Hmm... Het is een een kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan column. De winnaars van de tweede en de derde prijs schreven een column die inhoudelijk consistent was. Ik bleef wel trouw aan het thema, maar ik sprong wat van de hak op de tak, waarbij het scoren van de ene oneliner na de andere primeerde boven de inhoudelijke samenhang.
Een paar voorbeelden:
Op het werk werd een X-collega plots ex-collega. Hen vroeg mij een referentie te schrijven over hen. Ik ging op hun vraag in, maar het was een hele opgave daarbij zij/haar en hij/hem te mijden. Tijdens het hardop nalezen van mijn lofuitingen, klonk ik zowaar als een Hollandse voetbalcoach: ‘Nou, wij was beter in het spel, maar hen heb meer geluk gehad voor de goal.’
Moeten we ons verleden echt vermoorden om ons een nieuwe toekomst te kunnen dromen?
De pen is machtiger dan het zwaard, maar lezen was nog nooit een doodsoorzaak.
De hele tekst is nogal tongue-in-cheek en veel hangt af van hoe je hem leest. De jury van de Gerard Vermeerschprijs zag er de humor van in en ik ben daar heel blij om, want ik schreef die column met de glimlach in de hoop dat hij ook de jury een glimlach zou bezorgen. Daar ben ik blijkbaar goed in geslaagd.
Entreprenerd
Wintercircus
Blog
- 2024-10-27:
Eindelijk: het antwoord op mijn open brief aan Stad Gent - 2024-10-10:
De leugen van Watteeuw - 2024-09-16:
Wijkmobiliteitsplan: Signalen #3