2024-12-20
Mijn voorsmaakje van FFO25

De afgelopen maanden zag ik acht films die de selectie haalden voor het filmfestival van Oostende dat op 31 januari 2025 van start gaat. De bedoeling was dat ik er een korte synopsis over schreef voor de web site. Een redacteur ging vervolgens aan de slag met mijn schrijfsels. Voor zover ik kan zien, werden mijn tekstjes gebruikt bij zeker vijf van die acht films. Ik deel even mijn schrijfsels ter vergelijking met het eindresultaat op de site van FFO.

• Gezien op 25 september: Like They Walk on the Moon
  Is dit een concertfilm? Is dit een documentaire over de wonderen van de zee? Of is het misschien een nieuwe interpretatie van de klassieker Moby Dick? Het is alle drie tegelijkertijd!
  Kapitein Ahab van dienst is Wim Opbrouck, die deze film samen met regisseur Frederik Carbon realiseerde. Zijn witte walvis is het ‘Poco Adagio’ uit symfonie nr. 3 in C mineur van Camille Saint-Saëns. De West-Vlaamse acteur, muzikant en theatermaker wil de tweede beweging uit deze orgelsymfonie door een filharmonisch orkest laten uitvoeren ... op zee, op 100 meter van de kust van Koksijde. Daar komt tijdens de herfstequinox een zandbank amper een uur boven water.
  Zal Ahab Opbrouck in zijn opzet slagen, of wordt het zijn Titanic?
• Gezien op 27 september: Mr. K (de synopsis op de site komt waarschijnlijk van iemand anders)
  Een rondreizende goochelaar belandt in een hotel waarvan de uitgang zoek is. Tot zijn grote frustratie lijken de andere hotelgasten zich weinig zorgen te maken over hun beklemming. Ze sleuren hem vrolijk mee in de absurditeit van hun dagelijkse leven. Crispin Glover is voor de verandering eens niet de meest bevreemdende hoofdrolspeler, maar is hij ook de bevrijder waarover gefluisterd en geschreven wordt?
  ‘Van nature uit ben ik zoals de hotelbewoners,’ zegt Tallulah Hazekamp Schwab, die de film schreef en regisseerde. ‘Ik verdring vaak wat me angst aanjaagt, omdat ik me dan veiliger voel. Tegelijkertijd weet ik dat dit een illusie is. Een deel van mij is zoals Mr. K die niet kan volhouden dat alles OK is.’ 
• Gezien op 9 oktober: Confidenza (de synopsis op de site komt waarschijnlijk van iemand anders)
  Pietro, een leerkracht literatuur, maakt naam als schrijver van pedagogische essays. Wanneer hem op latere leeftijd een belangrijke prijs te beurt valt, nodigt zijn dochter zijn bekendste oud-leerlinge, Teresa, uit om een toespraak te houden. Ooit hadden Pietro en Teresa een relatie, maar zij verliet hem nadat ze elkaar een geheim vertelden. Wat hij haar in haar oor fluisterde, horen we niet, maar het is van dien aard dat Teresa hem verlaat. Een leven lang is Pietro bang dat zijn geheim uitkomt; een film lang wachten we in spanning op de onthulling. Wordt het een climax of een anticlimax?
• Gezien op 29 oktober: Black Dog
  Zomer 2008. China kijkt uit naar een zonsverduistering; in Beijing worden de Olympische Spelen voorbereid. Tegen die achtergrond keert de zwijgzame Lang na tien jaar gevangenis terug naar Chixia, een stadje aan de rand van de Gobiwoestijn.
  Er is veel veranderd tijdens zijn afwezigheid. De omgeving wordt geteisterd door zwerfhonden.  Bewoners trekken weg omdat hun wijk moet plaatsmaken voor modernere gebouwen. De achterblijvers herinneren zich Lang als motorheld, maar ‘Butcher Hu’ heeft nog een rekening te vereffenen.
  Onwillig gaat Lang aan de slag als hondenvanger. Gaandeweg sluit hij vriendschap met een zwarte hond die door de gemeenschap als gevaarlijk bestempeld wordt.
  ‘Black Dog’ was in 2024 de terechte winnaar van Un Certain Regard, een nevencompetitie op het festival van Cannes.
• Gezien op 5 november: The Damned
  In de winter van 1862 verkent een compagnie blauwbloezen onontgonnen gebied in het Westen van Amerika. Regisseur Alberto Minervini brengt hun tocht in beeld als was het een documentaire, zonder uitgeschreven scenario. Een onbekende cast kruipt in de huid van een troep onervaren militairen, gaande van zestienjarige jongens tot mannen van gezegende leeftijd. De context van de Civil War laat hen toe te mijmeren over de zin en onzin van oorlog. De vijand slaat pas na een half uur toe, en dan nog krijgen we hem amper te zien. De woeste natuur van Montana blijkt minstens even dodelijk te zijn.
  Minervini won tijdens het recentste filmfestival van Cannes de prijs van Best Director in de competitie Un Certain Regard.
• Gezien op 16 november: The Seed of the Sacred Fig
  Iman maakt promotie bij het Islamitisch Revolutionair Hof in Teheran. Hij hoopt op een hoger loon en een ruimer appartement, maar zijn nieuwe functie blijkt een vergiftigd geschenk. Hij moet kritiekloos honderden doodvonnissen ondertekenen.
  Ondertussen laaien de protesten op na de dood van Mahsa Amini. Imans dochters raken er zijdelings bij betrokken wanneer ze hun zwaargewonde vriendin helpen. Zijn vrouw zit gevangen tussen haar moederliefde en haar trouw aan Iman. Langzaam maar zeker valt het gezin uit elkaar.
  Regisseur Mohammad Rasoulof kreeg een werkverbod en meerdere gevangenisstraffen omwille van zijn kritiek op het Iraanse regime. Hij vluchtte naar Duitsland en verwerkte rauw beeldmateriaal van de rellen in een indringend familiedrama. Zijn film won meerdere prijzen op het filmfestival van Cannes.
• Gezien op 28 november: Peacock (de synopsis op de site komt waarschijnlijk van iemand anders)
  Matthias oogst succes bij ‘rent-a-friend’. Klanten huren hem in als gecultiveerde vriend, perfecte zoon of succesvolle vader. In hun beoordelingen prijzen ze de geloofwaardigheid die hij in die rollen aan de dag legt.
  Privé kan Matthias helaas minder overtuigen. Zijn vriendin Sophia vindt hem onoprecht en ruggengraatloos. Het duurt dan ook niet lang of ze besluit hem te verlaten. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. Een jaloerse echtgenoot begint Matthias te stalken. Spraakgestuurde apparaten gehoorzamen hem niet meer. Hij krijgt zowaar een eerste slechte online recensie.
  Samen met de kijker stelt hij zich steeds meer de vraag wat echt is, en wat gespeeld. Fans van Ruben Östlund en Yorgos Lanthimos zullen zeker smullen van deze heerlijke debuutfilm van Bernhard Wenger!
• Gezien op 3 december: De jacht op Meral Ö.
  Meral Öztürk moet 34.256 euro terugbetalen aan de Nederlandse Belastingdienst, zogezegd omwille van onterecht ontvangen kinderopvangtoeslag. Op de koop toe wordt ze geschaduwd door de sociale dienst die haar op zwartwerk wil betrappen. Ondertussen dreigt Jeugdzorg haar dochters af te nemen.
  Met dit schrijnende verhaal over institutioneel racisme schetst regisseur Stijn Bouma wat er gebeurt als de politiek het overheidsapparaat laat ontsporen. In plaats van mensen te helpen, beschouwen ambtenaren het als hun heilige plicht om burgers te controleren, zelfs tot in hun slaapkamer toe.
  De ‘toeslagenaffaire’ leidde in 2021 uiteindelijk tot de val van de regering Rutte III, maar is nog altijd razend actueel. Mochten we dat vergeten zijn, dan is deze film een serieuze wake-up call.

Daar zitten dus echt (soms hartbrekend) goede en (razend) actuele films tussen. Het belooft weer een uitstekende editie te worden.

Entreprenerd

Buy Bruno's book

Onvoltooid toekomstige tijd

Wintercircus

Blog

• 2025-01-01:
  Book sales Entreprenerd 2021-2H24
• 2024-12-31:
  Dit was 2024 voor mij
• 2024-12-20:
  Mijn voorsmaakje van FFO25

More...

Topics