2021-10-24
Film Fest 2021: Tegenvallers

In andere rubrieken vermeldde ik al een aantal films die niet echt bij me in de smaak vielen. What Do We See When We Look at the Sky? viel me het hardste tegen, maar ook Faya Dayi, Cow en Memoria. Er is vast een publiek voor die films, want ik lees ook lovende kritieken, maar ik behoor duidelijk niet tot dat publiek.

Soms heb je hoge verwachtingen van een film, hetzij op basis van vorige films van dezelfde regisseur, ofwel omdat de film de hemel wordt ingeprezen door de pers. Als die verwachtingen dan niet ingelost worden, dan kan je niet anders dan teleurgesteld zijn. Dit was het geval bij het volgende drietal:

• Annette (2021) *: Ik ben sowieso al geen fan van musicals, maar pers en vrienden verzekerden me dat Annette fantastisch was. Behalve het liedje "So May We Start" dat we bij aanvang van elke vertoning hoorden, bleef er me geen enkel deuntje bij. Ik zag een aantal leuke verwijzingen, maar voor de rest vond ik het verhaaltje veel te mager voor zo'n lange film. De "stand-up comedy" van Adam Driver was misschien opzettelijk slecht in functie van de film, maar zo slecht hoefde het voor mij nu ook weer niet. Ook Marion Cotillard maakte geen overtuigende indruk op me. Tja, smaken verschillen zeker?
• Cliff Walkers (2021) *: Er was een tijd dat ik naar elke nieuwe film van Yimou Zhang ging. Ik herinner me levendig Het Rode Korenveld (1988), Ju Dou (1990), Raise the Red Lantarn (1991) die sociaal bewogen waren. Na de ode aan de leerkracht in The Road Home (1999) volgden eye candy zoals Hero (2002) en The House of the Flying Daggers (2004). Ik verloor hem uit het oog als regisseur na Curse of the Golden Flower (2006). Ik was dus heel benieuwd naar Cliff Walkers en ik wilde de film wel goed vinden, maar... ik kon het niet. Als kind zag ik in de jaren '80 veel Amerikaanse films waarin de Amerikanen de good guys waren en de communisten karikaturaal slecht. Het was vreemd om nu eens een film te zien waarin de communisten de "goeie" waren en waarin het Chinese volk en de communistische partij kritiekloos bewierookt wordt. Ik had me daar misschien over kunnen zetten als het verhaal goed was. Helaas werd een simpel gegeven (vier spionnen worden gedropt in bezet gebied om een ontsnapte gevangene over de grens te helpen) hopeloos complex gemaakt. Op een bepaald moment moest ik aan de tekenfilmreeks Scooby Doo denken waarbij op het einde in flashbacks uitgelegd wordt hoe de vork in de steel zat. Yimou Zhang gebruikt die techniek af en toe om een plottwist uit te leggen. Ik kon wel volgen, maar ik vond de vele bochten iets van het goede te veel.
• The French Dispatch (2021) **: Ik verwachtte The Grand Budapest Hotel en ik kreeg de eye candy die ik verwachtte, maar niet het meeslepende, boeiende verhaal. Misschien ben ik daardoor iets te streng voor The French Dispatch. Wie de film gaat zien, zal waar krijgen voor zijn geld, maar niet veel meer, vrees ik.

Ik heb in andere rubrieken al een aantal films vermeld die ik absoluut niet goed vond. Ik moet dit lijstje helaas met nog een paar films aanvullen.

• Dealer (2021): Ai, ai, ai. Wat was dit? Als ik van slechte wil was, dan zou ik in Dealer een pamflet zien tegen subsidies voor de Vlaamse film. Immers, het geld ligt voor het rapen van acteurs. Even een film draaien in Hollywood en terug in Vlaanderen heb je geld bij hopen om je tegoed te doen aan drugs en vrouwen. Al helpt dat alles voor het hoofdpersonage Anthony amper om van zijn imposter syndrome af te raken. Het andere hoofdpersonage, de 14-jarige Johnny doet zijn best om geloofwaardig te blijven in een ongeloofwaardig verhaal, maar het scenario lijkt geschreven te zijn door een puber. De film zal vast veel succes hebben bij leeftijdgenoten, maar wie de puberteit enigszins ontgroeid is, riskeert zich mateloos te ergeren aan dit onding dat, als ik de aftiteling mag geloven, op heel veel subsidies en krediet kon rekenen. Waarom moet iets dat zo plat commercieel is gesubsidieerd worden? Was die scène over het imposter syndrome autobiografisch?
• Espiritu Sagrado (2021): Veel kan ik over deze film niet zeggen. Ik haakte van in het begin af en ik raakte op geen enkel moment geboeid door het verhaal. Het raakte voor mij kant noch wal.

Entreprenerd

Buy Bruno's book

Wintercircus

Blog

• 2024-10-27:
  Eindelijk: het antwoord op mijn open brief aan Stad Gent
• 2024-10-10:
  De leugen van Watteeuw
• 2024-09-16:
  Wijkmobiliteitsplan: Signalen #3

More...

Topics