Na mijn persoonlijke top 5 en mijn ranking van competitiefilms wil ik ook nog een aantal films delen die zeker het bekijken waard zijn. Noem het een subtop 10.
[IMDB | Letterboxd] Toen ik de titel van deze film zag in het programma, dacht ik verkeerdelijk dat we een Shark Week-achtige film zouden voorgeschoteld krijgen over een killer whale. Was dat even verkeerd gedacht!
De film opent met de mishandeling van Elham die door haar man in een coma wordt geslagen. Als ze ontwaakt, ontfermen haar ouders zich over haar. Tot twee maal toe probeert ze zelfmoord te plegen in de open zee, maar de zee lijkt andere plannen met haar te hebben. Elham vindt een nieuw doel in haar leven: ze wil het Iraanse record openwaterzwemmen breken. Samen met haar vader gaat ze naar de hoofdzetel van het Iraanse Olympisch comité waar nogal wat protest is vanwege verschillende vrouwenclubs: kickboxing is volgens het comité geen sport voor vrouwen, want het brengt hun vruchtbaarheid in gevaar. Het basketbalteam mag geen vrouwenploeg naar de Olympische Spelen sturen omdat de vrouwen te slecht spelen en er te veel gevaar is dat hun hijab loskomt tijdens het spel. Zwemmen is ook uit den boze, zo krijgt Elham te horen, want dat is echt geen sport voor vrouwen. Elham geeft echter niet op. Ze kleedt zich volledig volgens de voorschriften van het comité en vindt een coach die bereid is haar recordpoging te registreren. Deze daad van verzet wordt niet geapprecieerd. De coach wordt ontslagen en Elham wordt, ook bij daaropvolgende pogingen, zelfs fysiek gedwarsboomd. Toch is Elham vastberaden. Als ze geen Iraans record kan zwemmen, waarom dan geen wereldrecord? Ze is ervan overtuigd dat ze het Guinness World Record "met handboeien aan zwemmen in de zee" kan breken, zelfs al heeft ze de handicap dat ze geen gewoon badpak kan dragen, maar zich volledig hoort te kleden naar Iraanse normen.
Ik vond dit een schitterende en hoopvolle film. Uit de aftiteling blijkt dat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal en dat de records van Elham nog steeds niet erkend worden in Iran. Er worden ook foto's getoond van de echte Elham in gezelschap van de actrice die haar rol speelt. Ik hoop dat deze film een weg vindt naar onze zalen.
[IMDB | Letterboxd] Ik besefte pas gaandeweg dat dit geen fictiefilm was, maar een documentaire met beelden die zo'n dertig jaar bestrijken uit het leven van Marusya (de regisseuse) en Kimi (van wie we in het begin van de film de begrafenis zien). Van zodra ik door had "Dit zijn echte beelden van de filmmaakster en haar vriend" voelde dat aan als een stomp in de maag. De film is misschien iets te lang en het was misschien beter geweest als de chronologie van de beelden iets duidelijker was geweest, maar dat doet niets af aan de grote relevantie en noodzaak van deze film.
Marusya en Kimi hebben hun hele leven bijna niets anders gekend dan het leven onder Vladimir Putin. We zien hoe Putin bij zijn aantreden pleit voor vrijheid van meningsuiting, maar de beelden tonen aan dat de praktijk er voor opgroeiende jongeren helemaal anders uitziet. 'Wat zal ik vandaag eens doen om geen zelfmoord te moeten plegen?' vormt als vraag een beetje de rode draad doorheen de documentaire. We zien ook hoe Kimi, ooit de liefde van Marusya's leven, jaar na jaar aftakelt. Zijn leven documenteren is het enige wat Marusya nog kan doen om haar dode vriend te redden. Het resultaat is een sterk staaltje cinema.
[IMDB | Letterboxd] Un beau matin is de ideaal voor fans van Léa Seydoux, want de film wordt helemaal door deze actrice gedragen. Seydoux speelt de rol van Sandra Kienzler, een jonge weduwe met een zoontje, wiens ouders al lang geleden gescheiden zijn. Haar vader lijdt aan een neurodegeneratieve ziekte waardoor hij zijn hoogste goed verliest: hij is niet blind, maar zijn hersenen kunnen de beelden die hij ontvangt niet meer verwerken. Hij heeft een appartement vol boeken, maar hij kan niet meer lezen. Ondertussen herontdekt Sandra de liefde, maar haar nieuwe vriend is helaas getrouwd.
In mijn tweet na de film beschreef ik het zo: "Een film die, zoals het leven, voortkabbelt met hoogtes en laagtes: de zoektocht naar een goede nieuwe thuis voor een vader met een neurologische aandoening, een nieuwe liefde die niet triviaal is... Een film à la française." Als je even weg wil van je eigen dagelijkse sleur, en in het leven van een Parissienne wil duiken als was het een warm bad, dan is Un beau matin echt een film voor jou. De film won de Label Europa Cinemas award tijdens de Quinzaine des réalisateurs.
[IMDB | Letterboxd] Virginie is de nieuwe juf wiskunde in een openbare school. Dat lijkt een stap terug, want voorheen gaf ze les aan de universiteit. Ze is duidelijk geen juf zoals alle andere. Wanneer de school in staking gaat, besluit Virginie samen met de leraar technologie voor permanentie te zorgen. Iedereen denkt dat het om een soort veredelde kinderopvang gaat, maar Virginie heeft andere plannen. Bij wijze van experiment geeft ze de kinderen de opdracht te doen wat ze willen. Aanvankelijk zie je de aarzeling bij de leerlingen, maar gaandeweg vinden ze hun passie: die kan gaan van cupcakes bakken en kuikentjes uitbroeden tot een oplossing uitvinden om energie op te wekken. Zoals dat gaat in films, stuit Virginie op een aantal problemen: vandalen die enkel op het vernielen van het geleverde werk uit zijn en ouders die haar idee nogal subversief vinden. Maar het resultaat mag er zijn, en dat geldt ook voor deze film.
[IMDB | Letterboxd] Intrigerende film die me om de één of andere reden aan Grave deed denken. Het verhaal van Jacky Caillou speelt zich af in de Franse Alpen. Wanneer zijn grootmoeder sterft, erft Jacky haar befaamde magnetische krachten. De mensen uit het dorp en omstreken moeten nu bij Jacky terecht om door handoplegging wratten te laten verwijderen en andere kwalen te genezen. Jacky doet dat goed, maar hij is nog jong. Als een vader met zijn dochter komt aankloppen, denkt Jacky dat hij zowel het meisje als het hele dorp kan redden. Ik was helemaal mee met het verhaal. Dit leek me een perfecte festivalfilm.
[IMDB | Letterboxd] Door een samenloop van omstandigheden wordt een vrouw het slachtoffer van een terroristische aanslag waarbij in een restaurant tientallen mensen in commandostijl worden neergeknald. (Die aanval is fictie, maar lijkt heel sterk op wat er in november 2015 in Parijs in de Bataclan gebeurde.) De vrouw raakt gewond, maar overleeft de aanslag. Ze is echter wel al haar herinneringen aan de gebeurtenissen kwijt. Ze beseft dat er een "voor" en een "na" is. Tot ergernis van haar man voelt ze zich na de feiten niet meer dezelfde vrouw als de vrouw die ze voor de aanslag was. Ze besluit alleen te gaan wonen en op zoek te gaan naar haar herinneringen. Wat deed ze op het moment van de aanslag? Wie was er bij haar? Beetje bij beetje ontrafelt ze de gebeurtenissen. Ik vond dit een heel goeie film, zonder meer.
[IMDB | Letterboxd] The Green Perfume heeft alle ingrediënten van een goede Hitchcockfilm: een man sterft op de bühne en fluistert een mede-acteur een paar cryptische woorden toe. Die acteur wordt vervolgens verdacht van moord. Samen met een toevallig ontmoete vrouw moet hij een complot ontmaskeren en vermijden dat een "McGuffin" (in dit geval "Anthracite", code waarmee China fake news kan verspreiden) in de verkeerde handen valt. Die ingrediënten worden gemixt met een portie humor en massa's verwijzingen naar stripverhalen uit de vorige eeuw. Anthracite is de booswicht uit de strip Chlorophyl die vroeger in het weekblad Kuifje verscheen. Le parfum vert is de titel van een parodiealbum van Kuifje. Op een bepaald moment verschijnen ook twee figuren die sprekend op Jansen en Janssen lijken. Het is smullen van begin tot einde met dit filmpje.
[IMDB | Letterboxd] De film begint een beetje zoals The Worst Person in the World omdat we ook hier een jonge vrouw volgen die twee grote liefdes heeft. Wanneer haar schoonmoeder, gespeeld door een Kathleen Turner die heel goed op dreef is, haar "betrapt" met haar nieuwe vriend, wordt je als kijker plots geconfronteerd met een grote twist in het verhaal. Dit is een film voor romantische zielen die een tikkeltje richting tearjerker neigt. Ik heb er wel van genoten, maar misschien is dit eerder een film om op tv te bekijken, onder een lekker warm dekentje. Of mag ik dat als cinemaliefhebber niet zeggen?
[IMDB | Letterboxd] Sara is de dochter van een slager en ze is niet bepaald mager. Daarom wordt ze door haar klasgenoten gepest en "Piggy" genoemd. Als de pestkoppen haar kleren stelen bij het zwembad, moet Sara in bikini onder een brandende zon de hele weg naar huis alleen afleggen. Het hele voorval wordt gadegeslagen door een seriemoordenaar die het pad van Sara kruist. Sara ziet dat de man haar pestkoppen ontvoerd heeft, maar ze besluit te zwijgen. Eerst uit angst voor haar eigen leven; later is het haar zelf niet meer zo duidelijk waarom ze blijft zwijgen. Terwijl het dorp in paniek raakt wanneer de eerste moorden ontdekt worden, ontstaat er een vreemd soort relatie tussen Sara en de dader. Piggy biedt als film alles wat je in dit genre verwacht. Ik heb er in ieder geval van genoten.
[IMDB | Letterboxd] Domingo is een weduwnaar in Costa Rica wiens woonst moet wijken voor de vooruitgang. Net zoals veel van zijn buren wil Domingo echter niet weg. Hij bespreekt dit alles met zijn vrouw die verpersoonlijkt wordt door de mist waar in de titel naar wordt verwezen. Domingo's dochter vindt het maar niets dat haar vader nog met haar dode moeder praat. Ze vindt dat hij zijn verzet moet opgeven, vooral zodra de bedreigingen aan het adres van de lokale bevolking fysieker worden. Dit is een typische filmfestivalfilm waar ik niets slechts over kan zeggen.
Na deze tien niet-competitiefilms die ik goed vond, maar die buiten mijn absolute top 5 vielen, wil ik ook nog drie films behandelen die ik een beetje als hors catégorie beschouw:
[IMDB | Letterboxd] "Syriëstrijders, de musical!" tweette ik na het zien van Rebel. Je ziet dat er een flink budget tegen deze film gegooid is. Hij is verschrikkelijk knap gemaakt. Ook muzikaal zit het goed. Maar...
Bij het verhaal heb ik een aantal serieuze bedenkingen. Kamal wordt Syriëstrijder om aan vervolging wegens drugshandel in België te ontsnappen. Daar komt hij tot het besef dat wat bij IS gebeurt echt "niet cool" is. Helaas kan hij niet zomaar terug. Wanneer hij toch een poging doet, wordt zijn jongere broertje (dat nog in België woont) gerekruteerd. Je kan dit verhaal op verschillende manieren brengen. Adil El Arbi en Billall Fallah kiezen voor de Blockbusteraanpak waarbij geloofwaardigheid wordt ingeruild voor spektakel. Dat moet kunnen, maar desondanks zaten er een paar serieuze cringe momenten in de film. Sta me toe één voorbeeld te geven: wanneer de moeder merkt dat ook haar jongste zoon in het web van rekruteerders verstrikt aan het raken is, stapt ze naar de politie en eist ze dat die haar zoon op andere gedachten helpen brengen. De jongen heeft op dat moment echter nog geen enkele wet overtreden, dus is het normaal dat de politie niets kan doen. Daarop beschuldigt de moeder de politie ervan dat zij verantwoordelijk zullen zijn als haar zoon als onschuldige jongen naar Syrië vertrekt en vervolgens terugkomt als terrorist. Excuse me? Waarom zou dit plots de schuld zijn van de politie? Er zitten zo nog een paar rare kronkels in de film. Rebel is in de eerste plaats entertainment. Denk er niet te veel bij na.
[IMDB | Letterboxd] De boog mag niet altijd gespannen staan. Toen we vroeger jaarlijks in de US waren tijdens Shark Week, keken we altijd uit naar de nieuwe Sharknado. Je weet vooraf dat je een slechte film te zien zal krijgen, maar het is toch telkens weer genieten. Dat is ook de reden waarom we The Requin op ons programma voor Cannes zetten. Requin is Frans voor haai, maar in het Engels klinkt het een beetje als Wrecking. Er is duidelijk over de titel nagedacht (maar niet al te lang). De film was een leuk weerzien met Alicia Silverstone (ooit Batgirl in Batman & Robin), Zij speelt een vrouw die na een miskraam met haar man op vakantie gaat. Hun vakantiehuisje staat op een soort pier op het water. Helaas wordt dat huisje 's nachts losgeslagen door een storm en komen ze in open zee terecht. Daar komt het (iets later dan verwacht) tot een confrontatie met een haai.
We gingen met zeer lage verwachtingen naar deze film. Dat die verwachtingen overtroffen werden, betekent niet dat de film echt goed is. We hebben ons gewoon heel erg geamuseerd.
[IMDB | Letterboxd] Als je 49 films ziet op 11 dagen tijd, dan komt er een punt waarop je kraakt. Er staat altijd wel één film op het programma waarbij ik indommel. In Cannes gebeurde dit bij La Montagne. Het begin heb ik gezien. Een ingenieur uit Parijs moet een product gaan presenteren in de Alpen. Vanuit de vergaderruimte heeft hij zicht op de bergen. Hij raakt er zo door gefascineerd dat hij besluit vakantie te nemen, en vervolgens zijn job op te geven, om de bergen rond Chamonix in te trekken. Daar doet hij een vreemde ontdekking waardoor hij een merkwaardige metamorfose ondergaat.
Ik kan me inbeelden dat veel mensen dit een poëtische film vinden, met prachtige beelden van de bergen, maar voor mij duurde de film veel te lang. Ik hield het niet uit om bijna twee uur naar berggezichten te kijken en ik heb middenin de film een tiental minuten geslapen. Ik ergerde me ook aan de scène waarin de man een hem zo goed als onbekende vrouw begint te zoenen, waarna ze samen de liefde bedrijven. Ik had minder moeite met de geloofwaardigheid van de magische realistische ervaring in de spelonk, dan met die onrealistische amoureuze scène. Misschien was het de vermoeidheid die speelde, want de film won de SACD Award tijdens de Quinzaine des réalisateurs.
De andere films die ik zag, ga ik hier maar heel kort bespreken, min of meer van goed naar minder goed gerangschikt:
En daarmee heb ik iets gezegd over elk van de 49 films die ik tijdens het festival van Cannes van 2022 zag.